Kan je het enige Groningse Veldhunebed zomaar voorbij lopen?

Ja zeker, dat kan!

Etappe 3 Groningen - Zuidlaren 21 kilometer

Zo blij dat ik heerlijk geslapen heb vannacht. Half zeven piepte de wekker waarna ik zoveel beter wakker werd dan gisterochtend. Noch de studenten noch de bezemwagen heb ik gehoord. Ik sprong uit bed, vervolgens onder de douche en zat om 07.00 even aan het verhaal van gisteren verder te werken. Had ons avontuur al wel op de blog gezet maar eigenlijk was ik zo moe gisteravond dat het ook best wazig was. Eea aanpassen zal prima zijn. 

Half 8 ontbijt. Overduidelijk waren we allebei beter uitgerust dan gisterochtend. De energie spatte er vanaf. Nog geen drie minuten aan tafel, lagen we al onder de tafel... van de lach. Ik denk dat ik tijdens deze dagen meer spierpijn in mijn buik heb van het lachen dan in mijn benen van het lopen.  

Ook nu passeerde alles van de dag ervoor de revue. Weer veel indrukken waar we gisteravond in ons bed nog over dachten, over droomden en misschien ook wel mee wakker zijn geworden. Het Pieterpad lopen is pure beleving waarbij je brein alle beelden, geluiden en geuren als een spons opzuigt. Je moet er met volle teugen van genieten.

Na het ontbijt was het piesen, poepen, plassen, spieren insmeren, wandelschoenen aan en wegwezen. Al voor de de deur van het hotel gierden we het weer uit. En waarom of waarover?  Hele goede vraag. Ik kan het niet vertellen. We besloten vanaf nu een kwartier lang serieus te gaan doen. Stopwatch aan...go!

Niet gelukt! 

Als een paar ongeleide dolle Driessen door het Kruitvat, om een spierbalsem te kopen. Bij binnenkomst roept Daan al: Ok als we alles even pakken wat we nodig hebben voor onderweg, zoek jij de haarverf Anne? Acuut struinen we de winkel door waarbij continue één van onze hoofden boven een stelling uitsteekt, zwaaiend met een artikel in de lucht - "Jaaaa deze ook nie vergejten hé... De inhoud van het mandje varieert idd van haarverf tot 10 liter flessen wasmiddel tot een Senseo koffieapparaat. Het is heel flauw, maar als  een stel kleine kinderen bescheuren we het. Als afsluiter rent Anne, terwijl Daan staat af te rekenen (alleen een tube balsemcréme), de winkel uit om zich ook nog even in de winkelstraat achter een kliko  te verstoppen  om vervolgens heel hard "Boe" te roepen.  Het slaat nergens op. Maar bij ons starten de lachstuipen bij het knipperen met de ogen. Zo vielen we van de ene hilarische bui in de andere terwijl we ons ondertussen naar het startpunt begaven. De route vandaag begon bij het station van Groningen. Laatste kans om dit prachtige gebouw even op de kiek te zetten

Het station moesten we voorbij lopen in plaats van erin om de trein te pakken. O o jeeeee, gaf Daan aan, nu missen we wel ons vertrouwde "vreet je Sauwerd op" (lachstuip...uiteraard).  Even slikken. Maar ook wel lekker dat we nu gewoon Groningen uit hoeven lopen voor onze derde, en voorlopig laatste etappe. Na het station linksaf de brug over waarna je gelijk het echte stadse van Groningen uitloopt. Je loopt nog wel in Groningen maar het wordt na de brug direct anders waardoor je gelijk het gevoel hebt weer in de wijde wereld te staan. Over de Hoornsediep, die overgaat in Hoornsedijk, langs, (als ik het goed begrijp) de Drenthse Aa, moeten we onze weg vervolgen richting Haren. Het was echt prachtig weer. Deze dagen zijn ons kennelijk zo gegund. We hadden het niet beter kunnen treffen.

 

Het stadsachtige vervaagd  en geleidelijk aan komen we in bebosder gebied. Naast ons tussen de bomen door horen we de autoweg die de razende auto's in enkele kilometers naar Haren brengt. Wij bewandelen kronkelwegen waardoor ons aantal te lopen kilometers om in Haren te komen aanzienlijk hoger ligt. De natuur wordt met elke bocht prachtiger en rustgevender. Duidelijk ook te merken aan ons gedrag. De eerste vijf á zes kilometer zijn we zo aan het stuiteren, echt niet normaal. Een voltage van 550. Alles wat we onderweg zagen was een trigger waardoor onze fantasie, en die hebben we rijkelijk, op hol sloeg. Een bruggetje over  om droge voeten te houden tijdens het oversteken van het kanaal. Bij het aflopen van de brug begint het dan al.

Een volledig verhaal rolt uit onze mond waarbij we gelijk mee acteren, een idioot accent aannemen en de een de ander aanvult. Badmeesters  die randdebielen zwemles geven in het kanaal. Ja okej, horen jullie..., hallo horen jullie meij... , hej jij daar... met die witte haren, hoort je mij ook? we gaan zo dadelijk jaaa in rijen van 2 naaaaast elkaar staan ok? Nej eh niet ach-ter-el-kaaaaar. Maar gewoon naassssjjjt el-kaar. Dan - gaan - wwwuuu - springen.  En als ik zeg springen dan be-doel-ik- nieieieit een boooommmmeeeeetje. Maar je springt ge-woooonn.  Als potlood ja... snappen jullie dat?  Ok, als - je - dan -gesprongen bent - dan zwem je - kijk even naar mij - dan zwem je naar de overkant. Als je bij die overkant daar komt dan tik - je - de - kant - aan  ... enzovoort.  

Kwamen we bij de volgende bocht , dan herhaalde het zich weer maar waren we wandelinstructeurs die als botte boeren een groep bejaarden op het Pieterpad gingen begeleiden.

"Nou luister. we volgen de weg en straks daar bij de splitsing, zien jullie die, daar heel ver weg..., die splitsing ja. Ja die, daar... daar ver weg. Nou daar gaan we splitsen. De zwakkeren gaan links en de sterkeren gaan rechts. En jullie mogen onderling uitmaken wie de zwakkeren zijn. Geeft niets hoor, jullie mogen allemaal van elkaar zeggen wat je denkt! Ok snappen we dat? Goed. dan gaan we nu over in het Zweeds....

We rolden over straat en ik had serieus in dat eerste uur letterlijk buikpijn van het lachen. Achteraf denk ik dat deze gekkigheid onze manier is om volledig te ontladen waardoor er weer ruimte komt voor alles wat vandaag in ons bolletje opgeslagen moet worden.

We brallen en doen en worden naarmate de route vordert steeds rustiger en gaan beetje bij beetje over in de genietmodus. Onderweg, echt te schattig, zien wij vogelhuisjes in de bomen hangen die overduidelijk opgeknapt en geschilderd zijn.  Mensen zijn hier echt, net als in de vorige twee etappes, veel meer één met de natuur dan wij in het drukke westen. Je haalt verpauperde vogelhuisjes uit de boom, knapt ze op, en hangt ze weer terug zodat de beestjes ook een fijn huisje hebben. Hoe lief is dat!

Even verder zien we een uithang bord aan een boomtak. Speciaal voor Pieterpadwandelaars/fietsers

Op goed vertrouwen. Als wandelaar mag je pakken en gooi je je centjes in een bakje.  We hebben niets nodig maar zijn toch nieuwsgierig naar de inhoud van de koelkast. Daan trekt de deur open. In de koelkast liggen flesjes spa blauw en een stapel eierdoosjes. Er hangt een lijstje. De eitjes zijn 20 cent. Dus dan zijn 2 eitjes voor 40 cent, dat zijn 3 eitjes voor 60 cent enzovoort. Echt te schattig!

We lopen meer en meer het bos in en komen een bord tegen met de tekst "Let op. Geen Hoofdstrooiroute". Het is accuut weer brullen. "Houd je hoofd vast, heb je 'm vast geschroefd? Ja zit ie vast, ziet ie vast? En inhouden nu he. vanaf hier is het verboden om met je hoofd te gooien. Hou je in hé, hou je in hé ... en daar gaan we weer. Ik denk wel dat dit punt ongeveer de laatste stuiptrekking was van theater van de lach met Anne en Daan...

Kort daarna liepen we Groningen stad uit en dat voelde als een soort mijlpaal in deze tocht. Ook al was het nog niet de provincie, maar toch Groningen stad uitlopen betekent toch dat provincie Drenthe eraan komt.

We werden steeds meer bevangen door de omgeving en haar schoonheid. Door bos met naast ons een lieflijk beekje en het geluid van de snelweg dat verder vervaagde. Uiteindelijk zagen we in ons rechterooghoek door de bomen heen een groter water opdoemen. Het Hoornse meer. Een ongelooflijk groot meer met aan de horizon een prachtig groenkleurenpalet van hoge bomen en hier en daar een eiland vol donkergroen gewas. Plukjes zeilboten her en der.  

We komen terecht op een pittoresk bruggetje wat toebehoort aan het Schutsluisje. Dit is de verbinding met het Paterswoldemeer. Even prachtig als het Hoornse meer. Alleen een stukje ouder. Het meer dateert uit 1600 nog iets, 17e eeuw dus. Ontstaan door afgraving van het veen. Het is een prachtig natuur- maar ook historisch gebied. Op de achtergrond, zeg de overkant, van het meer steekt een molen uit. "De Helper". De molen stamt uit 1863. Het pronkstuk moest wijken voor de aanleg van de snelweg maar is gelukkig gespaard gebleven door het in 1971 te verhuizen en het hier aan het meer een plekje kreeg. Historie bewaren. Dat vind ik altijd een goede zaak!

Langs een kronkelweg die nu wat minder bebost leek en waar wat meer vlak land te zien was vervolgden we ons pad. Her en der de mooie oude boerderijen langs de weg. Op de een of andere manier was de route vandaag verrassend. Ook door de bochten. Je wist van te voren niet wat er komen ging en vaak bracht elke bocht iets nieuws.

Een water, een veld omringd met hoge bomen van prachtig licht tot donker groen waarbij de bladeren een soort van glooiende stroming hadden vanwege de wind die door de bomen blies, of kwamen we bij een kleine weide waar rammetjes heerlijk lagen te relaxen. Het was elke keer anders. Het parcours van vandaag was gevarieerder dan gisteren. Niet dat het één niet mooi was, maar het was anders. Gisteren meer over lang gestrekte oppervlakten waar je in de verte al kon zien waar je ongeveer heenging. Hier was het anders.  Je vizier had een veel korter bereik waardoor je je meer moest laten verrassen.

We liepen  vrolijk door en waren druk om alles wat we zagen in ons op te nemen. Even keek ik achterom en zag het Hoornse meer in de verte. Hej Daan, kijk nu. Zijn we al zover bij het meer vandaan. Daar waren we toch net nog? Net als gisteren waren we weer in verbazing. Denkend dat je maar een luttel stukje gelopen hebt blijkt dat je totaal geen erg hebt in tijd en afstand. Een vingerknip en de kilometers en minuten liggen al ver achter je.

Dit is zoals het leven is. Het vliegt aan je voorbij en op de een of andere manier vonden we dit gegeven op dit moment heel voelbaar. Alsof je letterlijk zag dat het leven aan je voorbij vliegt. Des te meer het besef dat je moet genieten.

We liepen Paterswolde voorbij en kwamen eindelijk in Haren terecht. Even moesten we langs een saai stukje autoweg. Voordeel was dat langs de autoweg een BP was. Opluchting want de één moest een plasje plegen de ander had zin in koffie. Gisteren viel het ons tegen dat er langs de route eigenlijk geen toiletmogelijkheid te vinden was. Alleen in Garnwerd aan Zee. De overige drie uur moest je het dus ophouden of ergens in een weiland gaan zitten. Nood breekt wetten natuurlijk maar wat als er in zo'n weiland een dolle stier of wilde hengst staat?? Ik bedoel maar!

Blij dat we nu een BP zagen. Maar tot onze verbazing gaf de cassiére aan dat we hier geen gebruik van het toilet konden maken. Maar gelijk weer opluchting dat ze vertelde dat we even een stukje door moesten kachelen. We zouden dan aan de plas een restaurantje tegenkomen met een wc. Speciaal voor Pieterpad lopers.

Zo gezegd zo gedaan en we vervolgeden onze weg. Drukke weg oversteken, een boerenweggetje op, weer even langs een woonwijk, door een woonwijk en ja hoor. Iets met Sassenhein aan de plas. Redelijk uitgestorven maar we liepen de oprijlaan op en kwamen bij een restaurant aan de plas.  Een veenplas welteverstaan. Ook hier moest er naar bekertjes gezocht worden voor onze "Koffie to go".  We hadden er ongeveer 12 kilometer opzitten, moesten er nog 9. Als we eenmaal op het terras gaan zitten zijn we bang om stijf te worden, of het risico loopt in te kakken. Dat willen we voorkomen. Dus het motto blijft, koffie bestellen, piesen, afvegen, koffie betalen, oppakken en wegwezen.

Wel even op de foto met het standbeeld van meneer Hein. Ik dacht eerst serieus dat het een soldaat was, maar deze meneer heeft gestreden voor het behoud van de veenplas. En daarom heeft hij een mooi plekje op het terras gekregen.

Vervolgens weer én route... Wij liepen het terrein af. De volgende Pieterpad wandelaar liep het terrein alweer op.  De route leidt naar Glimmen. Via wat rechts- en linksaf wegen komen we uiteindelijk via een mooie laan op de  Hoge Heereweg waarbij op de hoek een imposant kolossaal groot herenhuis staat die dezelfde naam draagt. Zuidlaren staat al op de paddestoel P-63015. Het duurde bij ons even voordat wij doorhadden wat die P-nummers in de gids betekenden maar gelukkig halverwege etappe drie werd ons dat duidelijk! Toch makkelijk zou je zeggen. De Hoge Heereweg is een oeroude weg die over de Hondsrug zal gaan. De route was een handelsroute tussen Groningen- Coevorden- Münster. Langs deze route woonden al heel vroeg mensen waardoor er veel archeologische resten te vinden (zouden) zijn. Wederom weer het idee dat je over oeroude plaatsen loopt... Geweldig!

We moeten uiteindelijk een spoorbrug over, waar ze aan het werkzijn, dus we moeten even een sprintje trekken over de brug omdat de werktuigapparatuur een oorverdovend kabaal maken. We komen daarna op een landelijk weggetje, een karrespoor, welke overgaat in een schelpenpad "Het Tranendal genoemd.

We wandelen deze uit en lopen tegen een maisveld aan waar we vervolgens langs worden geleidt waarna we door een wat blubberige kronkelzandpad in een echt bos terecht komen. 

Voor ons gevoel lopen we nu Drenthe binnen omdat voor ons gevoel het landschap heel Drenths aandoet. Maar dat is nog niet het geval. We bevinden ons nog steeds in provincie Groningen. Tussen de bomen door, over smalle kronkelige bospaadjes, waarvan je soms niet eens goed ziet of het wel een paadje is, begeven we ons door het bos en komen we langs "Het grote veen".

Soms een open plekje, maar daarna bevind je je al snel weer echt tussen de bomen. In de gids staat ook duidelijk dat zijweggetjes genegeerd moeten worden en ook op de bomen in het bos staat de wit-rode markeringen duidelijk aangegeven. Dat is natuurlijk niet voor niets. Je zou hier door één verkeerd paadje te pakken goed kunnen verdwalen. En dan ben je wel zuur ja. We letten dus goed op beschrijving en markeringen.

Hoe dieper het bos in, hoe meer we het gevoel krijgen dat we ons min of meer weer in het verleden bevinden. We lopen natuurlijk ook over oeroud gebied. Dat gevoel heerste gisteren ook op bepaalde plekken. Lopen door de geschiedenis. En dat maakt je ook nieuwsgierig. Hoe is het hier zo lang geleden eigenlijk geweest?

 

Vlak voor we éne Duinweg moeten gaan volgen, dient er alweer een koffiedorst en een plasje aan. We zien  een bordje met pijl naar links met daarop de tekst "de koffie staat klaar 300 meter" maar besluiten om toch de route te blijven volgen die rechtsaf is. Gelukkig zien we op de hoek van een straat die we in moeten een groot koffiehuis staan. Daan wil haar banaantje even zittend eten en Anne heeft koffiehonger. Eenmaal binnen zit er een meneer te beeldbellen aan een tafel. Hij zegt tegen zijn vriendin: Oh momentje. En vraag aan mij: Kan ik u helpen? Ik vraag beleefd of ik gebruik mag maken van het toilet en dat ik graag een kopkoffie wil waarbij ook de vraag: Is het mogelijk om een koffie to go mee te krijgen.

De goede man (en bedenk dat ik waarschijnlijk zijn moeder had kunnen zijn) slaat stijl achterover en roept: He? Een koffie - toe - koo?? En vervolgens zijn hoofd op het beeldscherm gericht vragend aan zijn vriendin : Weet jij wat een koffie toe koo is? Ik leg hem rustig uit dat het gewoon een koffie in een kartonnen bekertje is om mee te kunnen nemen. Weer vraag hij met een verfrummelg gezicht: Een koffie toe koo? 

Hij gaat staan en roept omhoog een trapgat in: Lisanne, Lisanne, kom even helpen. Weet jij wat een koffie toe koo is? Ik heb hier een mevrouw en die vraag een koffie toe koo. 

Ik bedacht mij dat dit nog wel even kon duren voor het kwartje zou vallen dus vraag nogmaals of ik dan even een plasje mag plegen. Uiteraard mocht dat. Want niettemin wel super vriendelijk hier. Eenmaal in het toilet hing daar een krijtbord met gekleurde krijtjes. Ik kon het niet laten en pakte een oranje krijt en schreef op het bord: "Ik was hier en kocht een koffie toe koo! Liefs."

Eenmaal terug beneden was Lisanne opgedoken en had uit de kelder een stapel kartonnen bekertjes gepakt en mijn koffie al gezet. 2 euro 60. De taalles synoniem koffie to go was in de prijs opgenomen. Effin, er kon weer even een opkikker in om ons pad te vervolgen.

Banaan op, koffie in de handen en weer gaan , in dit geval, zonder die banaan. Soort van bos, lang zandpad, paardenpad... en was eigenlijk een beetje van alles. Waar we veelal met het zonnetje op de bol hadden gelopen begon het nu steviger te waaien en raakte de lucht dichter bewolkt. We liepen onder hoge bomen door waar de wind hard doorheen blies. Het was een regen van eikels en kastanjes waardoor we redelijk met angst en beven de pas erin hielden om niet geraakt te worden. Ze vielen overal om ons heen en we hoorden ze met een behoorlijk smak tegen  de grond aankomen. De kastanjes werden er bijna ingeboord. Dit wil je niet op je koppie krijgen. Dat was duidelijk. Met handen en boek boven het hoofd de vaart erin dus.

Via het Blanckenborch lopen we langs het Noordlaarder bosch. De hondsrug. Wederom cq nog steeds oergebied met de (grote) keien die tijdens de ijstijd vanuit Scandinavië met de onnoemelijke kracht van het ijs hier terecht zijn gekomen. Ik blijf dat toch een bijzonder gevoel vinden. Nederland is niet alleen rijk aan natuurschoon. Nederland is ook rijk aan geschiedenis. We staren ons altijd maar blind op het het buitenland, maar deels ten onrechte. Het gesteente op deze foto is pas enkele jaren geleden van twee meter diete naar boven gehaald. Het zijn de keien die voor de Hunebedden werden gebruikt. Nog steeds ligt er een scala aan dit soort reuze keien in de Drenthse grond.. Al miljoenen jaren!

We lopen lopen langs/door de Hondsrug. Het is prachtig, het is rustgevend, het is alles wat je nodig hebt om in rust te kunnen genieten. Daan en ik lopen ook al tijden enkele meters achterelkaar in plaats van naast elkaar. Natuurlijk af en toe hier en daar een woord, een praatje. maar we lopen op onze eigen manier de indrukken in ons op te nemen en op ons eigen manier te genieten van waar we zijn en wat we zien. al begonnen we als stuiterballen..., we lopen nu volledig in de Zen modus.

Het natuurvriendenhuis "De Hondsrug" lopen we voorbij. Daan krijgt last van haar spieren/gewrichten. Het is zaak dat we wel door blijven lopen en niet gaan stoppen, om  zo afkoeling te voorkomen. Dat zou voor nog meer stijfheid gaan zorgen. Enerzijds fit, anderzijds moe, blijven we doorkachelen en komen bij p-22134 uit. Hierop valt te lezen dat er nog een afstand van 4 kilometer rest tot Zuilaren. Tevens ligt hier de Provinciegrens. Tijd voor een kiekje uiteraard. We zijn officieel Drenthe binnengelopen.

We wandelen langzaamaan het bos  uit en komen via een smal paadje met aan de ene kant een oeroude boerderij en aan de andere kant nog wel bos, uit op een soort van openveld. Het Heiveen. Hier moeten we rechts aanhouden.

Wat wij niet beseffen: daar komt ie...:  is dat wij zojuist, gewoonweg,  het enige Groningse veldhunebed voorbij gelopen zijn. We hadden drie stappen naar rechts moeten zetten om het te kunnen aanschouwen. Maar opgaand in de natuur en van alles wat we voor en direct naast ons zagen hebben wij niet meer de route in de gids gelezen maar zijn we enkel op de rood-wit markeringen afgegaan. Het ijzeren bordje waarop met een pijl aangegeven stond dat er een Hunebed staat, hebben we ook volledig gemist. 

Toen we eenmaal Midlaren bijna inliepen en de gids weer als raadsman in de arm werd genomen kwamen we erachter dat we deze trekpleister een kilometer of 2 terug achter ons hadden gelaten. Had Daan geen pijntjes gehad waren we misschien terug gelopen. Nu was het besluit dat we maar hopen dat op onze volgende etappe opnieuw hunebedden langs de route te vinden zijn. Met een beetje gevoel van "hmm toch jammer" vervolgen we onze weg.

Midlaren is heel klein dus daar ben je zo doorheen en via de Schutsweg loop je richting Zuilaren. In de verte zien we de kerktoren. Opnieuw worden we langs maisvelden geleidt waarna we in de bebouwde kom belanden. Daan schiet daar nog even in de lach. Hoe is het mogelijk dat je het Pieterpad loopt en dan het enige Groningse Hunebed mist. Dat kan alleen ons gebeuren. Het gevoel van balen veranderd in een lachstuip. Je kan niet alles hebben moet je maar denken.

We moeten nu richting Brink gaan lopen. We denken dat dat de dorpskern zal zijn waar het Zuidlarense leven plaatsvindt. We kijken nog even achterom over de maisvelden heen, de horizon in. Daar heel erg in de verte ergens ligt Groningen. Nog verder in de verte ligt Winsum en Pieterburen. En dat hele gebied, die mooie natuur, die indrukwekkende stukken... alles daar tussen in... hebben wij gelopen. We hebben kilometers, uren en veel bral- en lachmomenten in dat gebied achter ons gelaten. Maar de herinnering nemen we mee! Wow

We staan even een klein momentje stil en lopen de straat van een woonwijk in. We zien om de bocht het schattige dorpskerkje opdoemen waarna boven de straat die ons naar de Brink zal leiden, een groot spandoek hangt met daarop "Welkom"

Ik weet zeker dat die Zuilarenaren dat spandoek speciaal voor ons hebben opgehangen! 

Het was top, het was een feestje!