It's a new day

Etappe 2 Winsum - Groningen 19 kilometer

Een super leuk plekkie, dit gezellige hotel op de Grote Markt midden in het bruisende Groningen. Alleen niet voor je nachtrust. We waren zo moe gisteravond en we keken reikhalzend uit naar ons bed. En dan ben je blij wanneer je ook echt dat matras onder je rug voelt. Maar wanneer je kamer recht boven het terras van de drie gezusters ligt, en die terrassen volgeladen zijn met brallende studenten die in de loop van de avond en nacht steeds meer bier tot zich nemen... dan ben je niet meer blij. Tot vier uur vannacht heb ik op de klok kunnen kijken waarna ik voor korte duur eindelijk in slaap viel want om half zes kwam de spuit- en bezemwagen die met een hoop bombarie de Grote Markt schoon kwam spuiten en boenen. Wederom lag ik met mijn ogen open voor mij uit te staren. Niettemin stond ik kwart voor zeven naast mijn bed en zat ik half acht aan de ontbijttafel. Een paar bakken koffie helpen mij vast de dag door.

Volgens buienradar beloofd het een prachtige dag te worden. Het ontbijt wat we voorgeschoteld krijgen voldoet aan alle eisen ter voorbereiding voor het hervatten van het Pieterpad. Na zo'n drama nachtje doet zo'super ontbijtje hoop geven. Het voelde inderdaad als een energie injectie. Hard nodig!

Vandaag dag twee wat wil zeggen: etappe 2. We hebben er zin in. Echter tijdens het ontbijt wordt de dag van gisteren nog veelvuldig besproken. Met name de regenbui waarbij nodeloos geschuild werd onder een boom die eigenlijk niet echt een boom was, deed ons wel weer gieren van de lach. Hoe dom kan je zijn, schuilen op open veld en in de overtuiging blijven dat het ons gaat helpen.

Maar goed. We beseffen dat we eigenlijk nog vol zitten van alle indrukken van de dag ervoor. Lange dag, veel gezien, veel in actie geweest en veel genoten. Wellicht dat deze indrukken ook voor een volle geest hebben gezorgd die mede verantwoordelijk is voor de minimale nachtrust. Daar zit ook wel wat in want ergens in ons bolletje maalt onze ervaring van gisteren nog steeds. En vandaag komt daar weer een ervaring bij.

 De zon begint te schijnen en lacht ons toe. Met de wetenschap dat het in Rotterdam het tegenovergestelde weer is maakt dat toch stiekem wel een extra momentje van genot. We hebben, op de plensbui van gisteren einde dag na, het eigenlijk best goed gepland. Duimen dat dit vandaag ook zo is.

Tien over half negen lopen we het hotel uit en negen uur staan we op het station te wachten op de trein naar Winsum, die ook weer langs "vreet je Sauwerd op" gaat. Weer liggen we samen helemaal in een deuk. We krijgen de uitspraak niet meer uit ons hoofd en zijn er van overtuigd dat wij de rest van ons leven bij elke zuurkoolmaaltijd een associatie zullen voelen met deze moederkipzin en ons treinmomentje tussen Groningen en Winsum.

Vijf over half tien stapten we in Winsum uit. Samen met nog een aantal wandelaars gaan we dezelfde route  op richting het startpunt, De Gouden Karper.  Een man die in zijn eentje het Pieterpad opging zocht aanslüs, dat hadden wij natuurlijk al gelijk door.  In de trein hoorden wij hem ook al tegen iedereen zijn verhaal over het wandelen van het Pieterpad vertellen. Een lekker ding hadden wij waarschijnlijk gelijk laten aansluiten, geen probleem, kom maar binnen met je pret! Maar in dit geval...nee. De vraag: hoe komen we hier van af ? Een oplossing... gewoon heel hard door blijven lopen en als dat niet voldoende is gaan we gewoon Zweeds praten. 

De tocht ging echt beginnen. We liepen vanuit het vertrekpunt naar het bruggetje waar we gisteren overheen moesten, maar nu onderlangs het water tussen steegjes met lieflijke kleine oeroude Groningse huisjes door Winsum uit. Eenmaal uit het dorp kwamen we al vrij snel op smalle geasfalteerde weggetjes die tussen de akkers en weilanden door liepen. Wederom gewapend met onze Pieterpad deel 1 gids waar we weer de  gedetailleerde routebeschrijving bij wilden houden. Daarnaast heb je altijd als controle nog de rood-witte stickers cq bordjes. Echter kwamen we toch al snel in verwarring. De routebeschrijving in de gids vertelde wat anders dan de rood-witbordjes. Even zoeken en overleggen en dan door. Andere wandelaars kwamen ons achterop lopen, zo ook de zonderling die we met onze Zweedse taal en snelwandeltruc hadden afgeschud. We konden dus niet te lang stil blijven staan. Gelukkig kwam het goed. Beetje logisch denkwerk met elkaar  en voila. Dwars door de velden richting Schilligeham, een dorp van één hoofdstraat met twee doodlopende straten.

We hadden blauwe lucht met in de verte witte wolken en waren omringd door prachtig groen gekleurde weilanden vol koeien, schapen of paarden. Er stond een straffe frisse wind maar die was heerlijk. Het blies ons hoofd leeg en elke koe vonden wij lief. Tja, wat vind je van een koe, ja geen idee, hoe zal ik het zeggen? Ze zijn gewoon heel erg lief!

Al snel raakten we weer in de war. Volgens onze gids moesten we ergens op de weg rechts schuin oversteken en over een hek klimmen waar we vervolgens een weilandpad moesten vervolgen. Samen waren we ons al mentaal aan het voorbereiden dat we door kuddes koeien moesten lopen. We bedachten ons wat we moesten doen wanneer daar toevallig een dolle stier tussen zou zitten. Zeker omdat Daan een rood truitje aanhad. Niet handig wanneer je dan een stier tegenkomt. 

Maar het hek kwam niet, en die wei met koeien en die dolle stier dus ook niet. Wel een wei vol paarden. Zou het hier dan misschien zijn? De kudde koeien met daartussen de dolle stier veranderde in een kudde merries met daartussen een wilde hengst. Wie kom je liever tegen? Een dolle stier of een wilde hengst..., geen van beiden. Dus eigenlijk waren we opgelucht dat dat hek waar we overheen moesten klimmen maar niet kwam. Ondertussen volgden we wel de rood-witte stickers die we tegenkwamen. Dat zou betekenen dat we nog steeds op het Pieterpad zitten. Maar het frustreerde dat deze route niet synchroon liep met de route uit het boekje. Niettemin, bleven we wel genieten van de mooie, rustgevende en uitgestrekte natuur met de overheerlijke frisse wind die trouw over onze bol bleef waaien.

Denkende we dat we slechts een half uurtje onderweg waren,  bleek dat minstens het dubbele. Lopend, kletsend, met soms  weer een mini theatervoorstelling  uit theater van de lach door Anne en Daan, waar opvolgend een klein poosje stilte, vloog de tijd, de afstand en de natuur onder, om en over ons heen, We kwamen in Garnwerd aan. Een/derde van de etappe van vandaag zat er al op. Een iniemienie plaatsje met een molen, een ophaalbrug,  paar oude mooie boten aangemeerd, een restaurant "Garnwerd aan Zee" en enkele oude typisch Groningse huisjes. Tijd voor een paar kiekjes en een koffie to go. Al moest er voor die "to go" wel even door de ober in het gebouw gezocht worden naar kartonnen bekertjes, maar die werden na een kleine zoektocht wel degelijk tevoorschijn getoverd.  Ieniemienie primitief, kneuterig... noem het zoals je wil. Maar het is heerlijk en het is op en top zen. Je hoeft hier niet je best te doen om te kunnen genieten. Dat gaat gewoon vanzelf!

Piespauze, een koffie to go in de handen en opnieuw in de benenwagen. Op naar de volgende kilometers. Lange einden hebben we gelopen langs het water. Het Reitdiep. Op de dijk, achter de dijk, langs de dijk. Wind, water, weiland, en koe, schaap, paard. Dat was grotendeels het soort gebied waar we vandaag doorheen liepen. Gisteren was het parcours gevarieerder merkten wij allebei op. Maar is het saai? Nee beslist niet. Ook vandaag gingen we, zitten we en blijven we vol in de genietmodus. Eigenlijk brengt elke bocht die je neemt, je in een omgeving die mooi, mooi of mooi is. En vergeet daarbij vooral niet de rust die tijdens de tocht over je heen komt. Het is gewoon top!

Door naar Oostum. Stukken door uitgestrekt weidelandschap en veel lopen langs het Reitdiep. We kijken ondertussen niet meer in de gids. Ergens stond dat we het fietspad naar Groningen voorlopig aan moeten houden. Dus de rood-witte stickers volgen gaat prima zo.

Het is prachtig weer dus logisch dat er veel pleziervaarten langskomen. Kleine bootjes waar bijna altijd wel iemand op het dek zit en vrolijk zwaait naar de wandelaars. Want nee, we zijn bij lange na niet de enigen die op Pieterpad te vinden zijn. Het lijkt wel of iedereen hier van elkaar geniet. De fietser vindt het heerlijk om de mensen te zien wandelen, de wandelaars vinden het weer heerlijk de fietsers en de bootjes met hun kapiteintje en echtgenote op het voordek voorbij te zien komen. Het is fantastisch te zien hoe mensen hier niet alleen van de natuur genieten, maar ook van elkaar genieten. Zien hoe een ander geniet en daar zelf blij van worden. Wat doen wij mis in de grote stad denk ik dan bij mijzelf.

De zonderling kwamen we na ons getreuzel in Garnwerd weer tegen. Hij zat daar op een bankje te wachten. Hoop niet op ons. Niettemin ging wel weer de vaart in de benenwagen om hem in ieder geval voor te blijven. En wat gebeurt er dan? Dan worden we achter ons vergezeld door een wat ouder koppel waarbij de vrouw Nordic Walk stokken gebruikt. En die stokken tikken en slepen doorlopend over de grond. Heel irritant... En weer de vraag: hoe komen we er vanaf. En weer het antwoord: stug hard doorlopen. Dus dat doen we ook. We verhogen tempo totdat het geluid van tikkende en slepende Nordic Walk stokken uit ons gehoor is verdwenen. Nu zie ik, Anne, onderweg altijd wel iets waarvan ik vind dat er een foto van gemaakt moet worden. Daan denkt daarentegen... Jezus, niet stilstaan want dan hebben we die Nordic Walk stokken weer in onze nek. Dus... Anne  blijft steken, schiet op haar gemak een foto en trekt vervolgens een sprint om Daan weer bij te benen en we de Nordic Walk stokken achter ons weten te houden. Maar ja, na vier keer foto's maken waarna een sprint moeten trekken terwijl je al drie uur aan het lopen bent... Dat word je toch zat. Dan maar een kiekje minder. Toch, er zijn veel indrukken, en ik merk dat de hoeveelheid indrukken soms even mijn pan uitstijgt. Je denkt: oh maar dat weet ik straks nog wel. Not. s Avonds ben je echt al weer dingen kwijt.

We zijn ook redelijk tam vandaag. Meestal wanneer Daan en ik voorbij komen is het een soort van storm aan gekakel, gekke bekken trekken, typetjes nadoen, onze fantasie de vrije loop laten waardoor we opgaan in de wildste wild west verhalen. Maar na de lange dag van gisteren waarbij afgereisd naar Groningen, de nodige kilometers gelopen en niet al te best geslapen, beginnen we de moeheid tijdens de tweede etappe,  goed te voelen.  We genieten bij tijden van de stilte en luisteren naar de wind. Heb ik in Rotterdam ooit naar de wind geluisterd? Het lopen van het Pieterpad is gewoon puur beleven!

We zien een bordje "slagboom sluit automatisch". Waarop ik roep "Oh waar ligt dat, heb jij ooit van dit dorp gehoord? Slagboom sluit automatisch, nooit van gehoord, zou er een restaurant zijn? Waarop Daan gelijk inhaakt: Kijk op de kaart kijk op de kaart. Moet een heel bijzonder dorp zijn... Google maps wordt erbij gepakt en we gaan serieus opzoek naar het dorp "slagboom sluit automatisch" En we liggen alweer blauw. Ook al zijn we vandaag zo mak, her en der ontstaan toch de lachstuipen. We kunnen het gewoon niet laten. Na een kwartiertje lang doorbrallen over het dorp "slagboom sluit automatisch" en dit bijzondere dorp uitgelopen te zijn,  komen we in Oostum aan.

Een heel oud, heel heel ieniemienie dorpje wat op een wierde is gebouwd.  De weg erheen leidt naar een heel heel heel ieniemienie kerkje (op een wierde gebouwd) met een heel klein kerkhofje. De dodenweg, zo heet de weg erheen, en waar we ook over heen liepen. Eigenlijk de enige weg naar en door Oostum, omdat het de weg was die de doden naar het kerkhofje bracht. 

Oostum is het meest geschilderde en gefotografeerde dorpje cq wierden van Groningen. Ik kan mij daar wel iets bij voorstellen. Ook dit plaatsje is weer een klein beeldschoon propje in de wijdse Groningse natuur.

Na Oostum volgt een hele lange bochtige weg. Nog steeds lopen we veel langs het Reitdiep en gaan door Wierumerschouw. Eveneens een dorp waarvan je weet dat het een dorpje is doordat je het naambordje ziet staan. Verder is er op een enkel huis na niets uit af te leiden dat je je in een dorp bevindt. 

En ook hier veel schapen, koeien en paarden. Na inmiddels ruim 15 kilometer trekken wij de conclusie dat niet alleen de mens in dit gebied meer "Zen"  is dan bij ons in het westen. Ook de dieren zijn overduidelijk  - en ja wij zijn kenners natuurlijk, uiteraard... -  veel gelukkiger en in  "Zen modus". Dit klinkt misschien vreemd maar toch valt het op.  Ze zijn relaxt, liggen heerlijk in het gras en kijken de wandelaars en fietsers nieuwsgierig na. De schapen liggen in het gras te liggen en terwijl ze liggen liggen ze te eten. Nou, dat zou het perfecte leven voor onze echtgenoten zijn, zeggen wij resoluut tegen elkaar. Die mannen van ons komen in hun volgende leven terug als schaap in Groningen! Hoe fijn kan het leven zijn. Geen geblaat of gemekker, gewoon...relaxt.

Lang lang lang lopen we langs de de paddepoelsterweg en komen via Hunzeroord weer op de dijk aan het water. Aan de overkant staat een enorm bord wat ons triggerde. Wat of waarom kan ik niet verklaren. Boven het prachtige groene weiland steekt op hoge palen een immens groot houten bord uit met daarop de tekst: LEVENSGEVAAR.

Eigenlijk niets geks aan een waarschuwing op een groot bord aan wal voor iedereen die op het water zit. Maar op de een of andere manier doet een simpel houten bord in dat weiland wat kneuterig aan. Dit is wat wij vaker tegenkomen. Eigen gemaakte borden met handgeschreven berichten of waarschuwingen erop. Uiteraard verzinnen wij met onze rijke fantasie weer van alles wat er levensgevaarlijk is aan dit weiland en rollen we over die dijk van de lach, maar los daarvan voelt deze kneuterigheid ook zo goed. Alles lekker simpel. Tis zoals het is! 

Het bord moest van mij even op de foto. Het lukte niet helemaal goed en terwijl ik druk bezig ben om eventueel in te zoomen om de tekst dichterbij te halen hoor ik de Nordic Walk stokken dame zich met mijn foto bemoeien. Oeps, te lang getreuzeld dus. Wegwezen hier. Ik zie Daan een eindje verderop de brug al overgaan en het pad links vervolgen. Wederom zat er niets anders op dan een sprintje te trekken

We lopen langs het Starkenborgkanaal, waar we het water oversteken, en dan is er eigenlijk weer verwarring wat betreft de route. Een weg tussen een boerderij en een brugwachtershuisje is onduidelijk cq niet vindbaar. De beschrijving in de gids rijmt weer niet met de rood-wit bewijzering op de bomen en lantaarnpalen.  Terwijl we overleggen wandelen we wel stuk door. Nog los van de zonderling en de Nordic Walk stokken dame op afstand te houden, beginnen ook de kilometers en de tijd te tellen. We willen gewoon in Groningen aankomen nu.  Een behoorlijke wind maakt het ons even niet makkelijk om heel relaxt onder de hoge bomen langs het water door te laten lopen. Even kiezen bijten hier. We raken in een soort plantsoen langs het water. Een redelijk ongezellig stuk maar we lopen nog steeds stug door. Toch komt er enige onrust boven waardoor er een aantal keren op googlemaps wordt gekeken. Het lijkt of we in omgekeerde richting lopen. Ook wanneer we de gids lezen klinkt het als omgekeerd. Maar toch lopen we richting Groningen stad. De punt van de Martinitoren hebben we in de verte in ons vizier.  Laten we dan maar gewoon doorlopen, besluiten we. Als troost worden we dan onderweg toch nog even  op een naakte man getrakteerd. Goedmakertje.

Via een park waarna een woonwijk, komen we aan de rand van Groningen. Wanneer we eindelijk langs de Noorder begraafplaats lopen, waar ook een joodskerkhof is, lopen straat- en gidsroute weer synchroom. Wat er niet goed ging weten we niet, het heeft ons een kilometer of twee a drie extra gekost. Nou ja. Maar heel moeie benen hebben we wel. In Groningen worden we door een mooi park geleidt waar een kleine taverne genaamd "Zondag" zit. We schuiven aan en bestellen allebei een heerlijk clubsandwich. En of deze heerlijk smaakte? Na 20 kilometer in de benenwagen zeker wel. 

Na onze lunch moesten we weer even het aanknopingspunt vinden en gelijk staat er een Groninger naast ons om te helpen. Zo goed volk die Groningers. Ook iedereen die we onderweg tegenkomen zegt met een blij gezicht gedag. Een goedemorgen, een goedemiddag, de normaalste zaak van de wereld hier dat je elkaar blij begroet. Alles hier geeft ons een goed gevoel, de mens, de natuur, de sfeer!

We vinden onze weg en lopen de binnenstad van Groningen in. De laatste twee straten van de officiële route snijden we af, het is welletjes zo. Eindelijk, na 22,5 kilometer hebben we de Grote Markt weer bereikt. We gaan even uurtje languit, douchen en daarna een goede maaltijd erin. voorraad aanvullen voor morgen. 

Ook vanavond belanden we, na eerst een borrel bij café Hooghoudt te hebben gedronken, weer bij de Drie gezusters. We zitten op een hoge bank en generen ons niet om een barkruk erbij te zetten om onze benen languit op te leggen. Onze ervaringen van de dag passeren de revue. Heerlijke gesprekken en schateren van de lacht. Precies hoe een heerlijk avondje hoort te zijn.

Na het eten, nemen we de binnendoor sluiproute via de keuken van de drie gezusters naar ons hotel. Wij mogen dat. En ja, uiteraard kent iedereen ons al wel hier dus geen probleem dat die gekke wijven die eigenlijk best heel leuk zijn even voor hun voeten uitpiepen om stiekem via hun keuken naar hun bedje willen rennen. Opladen voor morgen.

Enneh, dat hek, die dolle stier en wilde hengst zijn wij niet meer tegengekomen. godzijdank!