Echt kul ..., die Berend Bot ..., met zijn varen uit Zuidlaren

Om te beginnen... Hij heet namelijk gewoon Lodewijk. Niks Berend Botje. Lodewijk van Heiden. Zoon van de Drentse Landdrost. Dat hij uit varen ging, dat klopt dan wel. Op zijn 9e cadet bij de Nederlandse zeemacht en in 1795 luitenant en vaarde met koning Willem V naar Engeland. Of dat ook vanuit Zuidlaren was dat weet ik niet. Wie weet het wel? 

En naar Amerika..., is ook niet waar hoor. Ging gewoon naar Rusland waar hij voor de Tsaristische vloot opperbevelhebber werd. In Griekenland is hij een held en daar noemen ze hem Be Be. Nou ja, veel zeeslagen gewonnen of niet, van het liedje klopt in ieder geval geen snars. Een jeugdsentiment die vandaag met de grond gelijk werd geslagen. Wellicht dat we ook om die reden het beeld van Berend Botje in Zuidlaren hebben gemist. We zijn wel vaker iets misgelopen op dit Pieterpad. Het noordelijkste Hunebed bijvoorbeeld. Ik noem maar een dwarsstraat.

Effin, we zijn er klaar voor

Etappe 4 Zuidlaren - Rolde 18 kilometer (zijn er 21 geworden)

Leuk om weer terug te zijn in Zuidlaren. Een gezellig warm dorp wat in de middeleeuwen bekend stond om zijn paardenmarkt. Niet voor niets tref je in de stadskern een standbeeld van een knol met twee onderhandelende veerboeren aan. Het is er knus. Klinkertjes, bomen aan weerszijden van de straat, daarachter authentieke boerderijtjes/woningen. Een levendig plaatsje. Hier zouden we best kunnen vertoeven.

Ondanks de rood-witte markeringen liepen we toch gelijk verkeerd. We moesten weer even in de flow komen. Na een half uur (ruim) door Zuidlaren rondgedoold te hebben lukte het ons eindelijk de route te pakken. Via de Marktstraat liepen we langs een heel klein joods kerkje, met op de zijmuur een herdenkingsplaat gemetseld. voorzien van stuk of 20 namen. Joodse namen. Mensen die in 1942 waren afgevoerd naar Auschwitz. Ook een kindje van 10 jaar stond er tussen. Zo heftig om het alleen al te lezen. Het brengt je weer even met je gedachten naar hoe verschrikkelijk dit geweest moet zijn. Een klein stilte momentje..., maar dan ook weer door.  Een dame begroet ons en vraagt, "gaan jullie naar Rolde?"   "Ja" is ons antwoord.  "Goed zo, jullie gaan een prachtige etappe tegemoet".  We hadden al zin, maar onze zin kreeg door dit enthousiasme nog even een extra boost. Al snel raken we op een soort bospad die ons naar het terrein van een uit 1892 opgericht krankzinnige en zenuwlijders oord brengt. Dennenoord. Het is ruimtelijk en parkachtig waarbij zich in het midden een weide bevindt met hertjes, bokjes, kippetjes en een haan die blij op ons af kwam rennen. Het lijkt een soort kinderboerderij maar ik neem aan dat het voor de patiënten is die nu in het oord zitten. Al is het geen krankzinnige en zenuwlijders oord meer maar wel iets wat daarmee verwant is. Ook hier komen we langs een standbeeld wat de aandacht trekt. Wederom te maken  met de 2e wereldoorlog. Het is een bronzen beeld van een groepje mensen. Mannen en een vrouw die haar kind omarmt terwijl ze in een soort van rij staan. Wederom een monument ter nagedachtenis aan patiënten die tijdens de tweede wereldoorlog vanuit het gesticht zijn gedeporteerd. Weer zo heftig. Weer zo'n "besef" momentje.

Voor we het terrein bijna afgaan, lopen we tegen een bord aan met de mededeling dat je in de houtwerkplaats een Pieterpad-souvenir kan kopen. Het zal een werkplaats van het tehuis zijn waar in de vorm van bezigheidstherapie geknutseld wordt met de patiënten. Met het kopen van hun knutselwerken zullen we hun knutselmogelijkheden spekken. Dat gaan we uiteraard doen. We lopen naar de werkplaats en worden door een vriendelijke meneer ontvangen. Hij laat ons de Pieterpad sleutelhangers zien. Ze hangen aan haakjes die op een grote houtenplank bevestigd zijn. "Hier kan je er één uitkiezen" zegt hij. Wij buigen iets naar voren om goed naar de sleutelhangers te kijken en er één uit te kiezen. Ze zijn allemaal hetzelfde!  Gelijk stuurt hij ons even door naar het winkeltje waar nog meer prullaria staat wat door mensen uit het tehuis is gemaakt. Gelukkig kunnen we ons vrijpleiten van verdere koop door te zeggen dat we nog heel ver moeten lopen en slechts een klein rugzakje hebben waar niets meer inpast. Prima, maar of we dan wel alsjeblieft in het logboek iets willen schrijven. Dat doen we uiteraard ook met liefde.  We schrijven dat de sleutelhanger prachtig is, Drenthe fantastisch is en dat we allebei wel helemaal uit Rotterdam komen. Met de groeten van Danielle en Anne

We vervolgen ons pad. Verlaten het terrein en geleidelijk aan lopen we de bewoonde wereld uit. Het landschap doet echt Drenths aan. Vraag mij niet waarop. Op de een of andere manier hebben Daan en ik allebei bij bepaalde gebieden een soort van verwachting. En op de een of andere manier voldoet die verwachting. Toch,  vanuit Groningen naar Zuidlaren hadden we een verwachting van het Drenthse landschap, Het was toen heel erg bebost. Die verwachting voldeed. Nog steeds bevinden we ons in Drenthe, maar toch hadden we een verwachting van een ander (Drenths) landschap.  We worden inderdaad door een ander soort landschap geleid. Maar ook dit voldeed aan het plaatje in ons hoofd. Typisch. Er stond een lichte bries, echt heerlijk. Half bewolkt half zon. Van het thuisfront begrepen we inmiddels dat in Rotterdam de hemelkraan wijd openstond, maar wij trokken onze jas uit en liepen in ons t-shirt verder. 

We kwamen op een zandweg terecht en aan weerszijden was het weer een gigantisch kleurenpalet van weiden en vele bomen op de achtergrond. Waar het vorige keer van licht tot donkergroen liep, was het hele palet nu groen, bruin, roestbruin, rood, oranje en stukken geel. Het was prachtig. Je liep langs een schilderij en op een gegeven moment stond je er zelfs midden in. Een oase van rust met enkel de bries die je door de bomen heen hoort waaien. Het leek alsof we allebei nog een beetje zoekende waren naar ons loopritme dan wel ons loopspoor. We liepen nog een beetje kriskras voor en achter elkaar langs, Dan Daan weer voor, dan ik weer voor, ik rechts van de weg, Daan naar links, dan weer omgekeerd. Heel vreemd, maar op de een of andere manier neem je uiteindelijk een positie in tijdens het wandelen en zodra dat patroon gesetteld is blijft dit vrijwel de hele wandeling zo. We waren erg tam vandaag en ondanks kletsmomenten toch ook heel vaak in de stille genietmodus. Je hoorde dan enkel het geritsel van onze voetstappen die door de stapels gevallen bladeren heen sleurden. En dat is eigenlijk ook een heel rustgevend geluid waar ik echt naar kon luisteren. We waren in de Zen-modus. Genietende van de rust, de frisheid, en de puurheid van de natuur.

We bevonden ons  in een bosachtige omgeving en kwamen op een pad terecht.  We waren druk met lopen te lopen. Er leek geen eind aan het pad te komen. Ergens moesten we landgoed Schipborg voorbij. Maar ik zeg wel dat we heel rustig en stil waren... maar zo blijkt dat we eigenlijk ongemerkt toch enorm hadden zitten klessebessen. Of eigenlijk, lopen te klessebessen. 

Want inderdaad. Daan zei op een gegeven moment:  Weet je wat zo raar is. Ik had net toen ik naar de bossen keek en in de stilte stond even een bizarre gedachte. Ik moest denken aan de tweede wereldoorlog waarbij mensen over dit soort paden in het bos werden weggevoerd richting een fusillade plaats. Wat zou er door die mensen heen zijn gegaan zeg? Ja ik weet ook niet hoe ik er op kom.

Toen Daan zei dat ze een rare gedachte had voelde ik het wel een beetje aankomen. Want ik herken het gevoel. Nu hadden we natuurlijk al twee herdenkingsmonumenten gezien waardoor een gedachte misschien wordt versterkt. Maar, het is de stilte met alleen boomgeruis en waar je de vogels hoort fluiten in die stilte... Dat is waarom je dat voelt, zei ik.

Die stilte waarin je vogels hoort fluiten in die stilte, dat is vrijheid. Ja dat is het, het is het geluid van vrijheid. En op de een of andere manier brengt dit geluid ons kennelijk  naar een moment (in onze gedachte) waar iemands vrijheid is afgenomen. Een moment van bewustwording misschien? Want hoe grijpbaar is vrijheid?  Ik zou het niet kunnen verwoorden. Wat ik wel weet,  is dat  hier door dit prachtige Nederland lopen, in soms, het niemands dal, een ongelooflijk gevoel van vrijheid geeft. Wat een rijkdom.

Maar effin... terugkomend op dat landgoed Schipborg voorbij komen..., door dit gesprek hadden wij geen erg meer in de route.

We zagen dus geen merktekens van het Pieterpad meer en hadden eigenlijk niet echt meer helder opgelet of we inderdaad wel op de route waren gebleven. Bij mij sloeg de twijfel toe. Er zaten al wat Forrest Gump senario's in mijn hoofd. Een lange oneindige onverharde weg door half bos, half weidelandschap en geen teken van een mensheid te vinden. Daan had er gelukkig meer vertrouwen in dus we bleven stug doorlopen. Het gidsje zei: loop 250 meter en dan..., maar we waren inmiddels al wel ruim een kilometer verder. Het begon te waaien en te betrekken en er was na nog eens meters stug doorlopen nog steeds geen sterveling te bekennen. Eindelijk na enige tijd kwam er een verloren fietser voorbij. Dat gaf rust. ergens aan het einde van dit pad moest de bewoonde wereld zijn Al vond ik het tegelijkertijd ook weer spijtig dat ik de lieve man niet van de fiets had getrokken met de vraag of hij enig idee had. Maar anderzijds gaf het aan dat we niet richting niemandsdal liepen. Ok, komt goed! Toen kwam Daan uit het niets met de uitspraak dat ze aan het begin van dit pad wel een bord had zien staan met iets van Schipluiden of Schipborg nog wat. Echter helemaal zeker was ik nog steeds niet, maar dit klonk wel hoopvol. Toch maar doorlopen dus. Het neemt natuurlijk ook niet weg dat ik  volop in de stress zat dat we niet weer een Hunebed voorbij zouden lopen. Ik geloof dat het woord Hunebed nog nooit zo vaak was gevallen als in de afgelopen drie uur. Maar Daan beloofde mij dat als we echt in staat zouden zijn vandaag de Drenthse Hunnebedden  voorbij te lopen, zij hoogstpersoonlijk mij morgen in de auto er alsnog heen zou rijden. Ok, daar nam ik dan genoegen mee. Maar toch, alert blijven is niet verkeerd!

Onderweg hier en daar even een momentje om het prachtig gekleurde bos wat zich aan de overkant van de weide en of heide bevond te aanschouwen. Een fotootje, een momentje het prachtige plaatje in je brein opnemen, een momentje luisteren naar de rust. En dan liepen we weer verder.

Eindelijk kwamen we de picknickplek, tegen die we volgens de gids na 250 meter tegen hadden moeten komen, maar na 1.5 km tegenkwamen. Kort daarna moesten we volgens de gids vlak voor een weiland een weg inslaan die haaks rechtsaf sloeg. Maar de markering op de bomen gaven een pijl naar links. Die hebben we maar gevolgd. Door een weilandje kwamen we uiteindelijk uit bij een heel smal bruggetje waar je slechts met één persoon te gelijk overheen kon. Deze bracht ons over de Drenthse Aa. Aan de andere kant stond weer een verloren fietser. Wij vroegen de goede man of we goed zaten omdat de gids aangaf dat we rechtsaf moesten, maar de rood-wit markering ons linksaf stuurde. Maar hij had werkelijk geen idee. Hij vroeg of we nog heeeeelemaal naar Rolde moesten. Ja, zeiden we. Poepoe, gaf hij aan, en gaf een blik van: nou maak je borst maar nat want wat een takke eind. Wanneer je zijn blik zou geloven moesten  we nog een kilometertje of 20.  Whaaaa, ik denk nog een kleine 10 kilometer hoor. Dat valt wel mee. Ik geloof niet dat hij overtuigd was van mijn wetenschap, maar ikzelf was dat gelukkig wel. Hij fietste verder, wij liepen verder. Toch keek ik stiekem even naar de route op mijn telefoon. Bijna 9 kilometer gelopen. Zie je wel, mijn wetenschap klopt. Zit snor. 10 kilometer, dan zijn we er.

En toen,  zag Daan (eindelijk) een rood-witte markering op een boom. We zaten goed. Gelukkig. Zielsblij dat ik niet in mijn eentje hier door dit "verdwaalwoud" liep. Het was een dicht bos met dunnen bospaadjes. We vonden uiteindelijk de draad in de routebeschrijving weer terug. En met recht werd geschreven: door blijven lopen en nergens afslaan. Een verkeerde afslag zou je wellicht uren kosten om de weg weer terug te vinden.

Yo, Gasteren kwam in zicht, de route in het gidsje en de markering liepen weer synchroon  waardoor we ook steeds (weer) minder oplettend werden en klakkeloos de rood-witte stickertjes volgden. Maar goed, zo lang je goed blijft lopen ga je goed denk ik dan maar.

Onderweg kwamen we de bewoonde wereld van kabouter Spillebeen tegen. Nooit eerder heb ik zulke prachtige grote rode paddenstoelen met witte stippen gezien. Fantastisch! Wel jammer dat K. Spillebeen geen koffie to go had voor voorbijkomende  Pieterpadgangers. Die had er namelijk best ingegaan.

Hoe verder we liepen hoe meer wij het verleden weer op voelden doemen. We kunnen het niet verklaren. Maar eenmaal in de Gasterse duinen heb je het gevoel door de prehistorie te lopen. Het lange zandpad behoorde al tot de oeroude handelsroute van Groningen naar Coevorden. In etappe 3 loop je al stukken over dit oeroude pad, en dit handelspad blijf je tegenkomen. 

Op de een of andere manier geeft dit heide landschap, met die waanzinnige bomen, vaak in de verte, op de achtergrond en die lange zandvlaktes tussen de heide door een oeroud gevoel. Wanneer je echt in een trans zou raken zie je de oermens bijna letterlijk tussen de struiken lopen. Een bepaalde energie van een leven wat hier duizenden jaren voordat wij hier liepen plaatsvond. Of dat bestaat weet ik niet. Maar toch, je voelt iets!  Nederland heeft echt een enorme historie. Ik denk dat ook dit, door veel mensen best vaak vergeten wordt. 

Het was stil stil en stil. En ook wij waren stil stil en stil. Alles is prachtig. Zelfs de lucht is prachtig. Je hoorde alleen stilte. Geen dier, geen verkeer, geen mens. Hoe stil kan het zijn. Hier ben je echt alleen met jezelf en de natuur. Back to basic of zoiets. Eerder in onze wandeling hebben wij het er ook over gehad. We zijn gewoon aan het wandelen, niets meer, niets minder. Wat heeft een mens nodig. Dit is zo'n ongelooflijke qualitytime. En wat is qualitytime. Om ons heen zien wij toch vaak dat je je in luxe laten dompelen en dat dit voor veel mensen "de qualitytime" is. Maar is dat ook zo?

Vraag het aan mensen en wellicht krijg je honderd en één antwoorden. Maar wat is het echt?  Wellicht voor iedereen een ander begrip. Maar toch. Onze vorige etappes, daar heb ik nog een week lang van na zitten te genieten. Een middagje in luxe dompelen ben ik drie uur later weer kwijt. Dus wat is nou eigenlijk echt qualitytime?  Dit! Althans, voor mij. Tenminste, als je voor de qualitytime met een lang werkend effect wil gaan. Met jezelf en voor jezelf. Met je gezin, of alleen, whatever. Maar gewoon heel basic, heel puur, zonder dat je daarna een deur uitloopt en je een uur later weer meegaat in de rush. En weet je. Ook na deze wandeling kom ik weer thuis, en wellicht ga ik dan ook weer mee in de rush. Maar deze ervaring, deze qualitytime, zit nu al in mijn binnenkant geworteld en die gaat nooit meer weg!

We bleven maar genieten van die stilte. Cliché om te zeggen dat je je één voelt met de natuur. Maar wanneer je hier loopt, is dat echt zo. Hoe is dit vroeger, heel heel vroeger, geweest? Kan je het voorstellen, dat hier de oermens rondliep met een speer om wild te vangen? Welke stress hadden deze mensen? Ja in de ochtend moest je je bedenken dat er in de avond eten op tafel moest komen. Maar goed, je had wel een hele dag de tijd om een avondmaal te vangen. En welke stress was er verder? Hier rondlopen en niets horen. Beter gezegd: niets hoeven horen. Niet opgejaagd worden door geluid, door lawaai. Het verschil met mensen uit het noorden en mensen uit het westen is er sowieso. Natuurlijk is er hier in de bewoonde wereld ook geluid. Maar niet van die omvang die wij in de stad kennen. Mensen hier zijn ook een stuk relaxter dan wij met ons allen in de stad waar alles maar moet, en beter moet, voor de ander moet, sneller moet, eerder moet, moet moet moet. En alles gaat gepaard met geluid dan wel lawaai. bijna 24 uur non-stop. Het drukke gehaaste leven wat wij leven, wordt voor een heel groot deel bepaald door het geluid. De hele dag wordt je in de grote stad overschreeuwd. Daar wordt je onrustig van en van onrust wordt je gehaast en van continue gehaast zijn wordt je moe, en vul de rest maar in.

Dat is hier echt minder. En duizenden jaren terug  was het er helemaal niet. Toen was het overal stil. En deze stilte die je hier tijdens het wandelen krijgt is een waar kadootje.

En toen...  zat het er toch aan te komen. Het ellenlange klaaglied van Anne over het missen van het eerste Hunebed. Nou, hier kwam het tweede Hunebed. Nog nooit in mijn leven had ik er één gezien. Maar nu eindelijk brak het moment supreme aan.

Dit Hunebed blijkt niet meer compleet. Een deel van de keien zijn geroofd. Door de route heen kom je sowieso veel van de Scandinavische zwerfkeien tegen. Daan en ik lopen altijd te grappen. "Hej, doe gauw je tas open, dan nemen we 'm stieken mee". Alsof je 'm even zo in je zak stopt. Maar het gebeurt dus echt. kennelijk. Nu neem ik aan dat de rover zo'n kei niet één twee drie in zijn zak stopt, maar toch. Er één jatten lijkt mij toch wel een dingetje! Maar goed, we zijn in Drenthe voorlopig nog niet klaar dus een compleet Hunebed gaan we vast nog wel zien. Deze is in ieder geval in the pocket.

Minder groot dan ik dacht. Want onderweg meende ik eventueel met de opkomende regen te kunnen schuilen onder een Hunebed. Maar dat was iets te ambitieus. Anyway... ik heb het ervaren. Gelukkig. Met een gerust hart kunnen we de tocht vervolgen. Langs een stukje asfaltweg waarna weer een onverharde weg. Weer kwamen we mensen tegen die we een stuk daarvoor al in het bos hadden gezien. Ze zagen uiteraard het Pieterpadgidsje in mijn handen en vroegen of we wel helemaal naar Rolde moesten. Ja, zeiden we. Een knikje van , zooooo zeg. 

Daan en ik waren de kilometers inmiddels al aan het aftellen en voelden dit als,  "zo nog een klein stukkie", maar kennelijk klinkt het toch voor veel mensen als oneindig ver. Of ze wilden ons, te lief, even goede moed inpraten. Wat zal het zijn. Niemand zal het weten.

We hadden een banaantje en een broodje onderweg uit onze tas op zitten peuzelen, en ook begon het inmiddels te spetteren. Het was niet echt knetterharde regen, maar toch even ons jasje aangetrokken. Echter, in vergelijking met de stortbuien die ons thuisfront in Rotterdam heeft, mogen we deze spetters geen naam geven.

Geleidelijk aan, kwamen we er achter dat we ons inmiddels op het Ballooërveld bevonden. Ik zeg wel geleidelijk aan, maar we moesten gewoon letterlijk een hek opendoen om het veld op te komen dus zo geleidelijk was het niet. Maar door het gebep van ons voelt het als geleidelijk aan.

Een enorme uitgestrekte vlakte met onnoemlijk veel heide, een soort van enorme heideplakkaten met daartussen in zandstukken en soort van grashalmen. Enerzijds was het zwaar lopen  door het soms mulle zand. Anderzijds werd "het moment van nu" nog meer zen als dat het al was. Ook hier werden we via een karrenspoor door het veld geleidt. Dit karrenspoor behoort ook tot de eeuwenoude handelsroute van Groningen naar Coevorden. De middeleeuwse karrensporen zouden nog zichtbaar moeten zijn in de zandpaden. Echter hebben wij deze niet gezien. Ik denk dat wij van het brede zandpad af hadden gemoeten om ze te zien. Wel in het zand zagen we vele voetstappen. Niet alleen van mensenvoeten , maar ook paardenhoeven, hertenhoefjes, konijnen en hazenkeutels en  kleine stapjes waarvan we niet weten welk dier het is geweest. Het is een prachtig natuurgebied waarbij aan alle voetsporen goed te zien is dat er veel fauna op het Ballooërveld is. Helaas kwamen wij geen hert of wat dan ook tegen. Dus dan maar blij zijn met enkel de voetsporen.

Maar niet alleen in de middeleeuwen was hier leven. Ook in de prehistorie werd het Ballooërveld als bewoond. Het was ook hier dat de natuur je deed voelen alsof je in de pre-historie rondliep. Het verleden is echt heel sterk voelbaar. Zo bizar.

We moesten een bocht maken waar je voor de galgenberg kwam te staan. Een grafheuvel waar volgens de verhalen een galg op had gestaan. De galg is nooit echt gevonden. Verderop moesten meerdere grafheuvels staan, het veld zou er rond de 40 moeten hebben. Variërend van 2000 v Chr tot 300 v Chri. Echt ongelooflijk oud. We stonden ervoor maar wisten niet direct welke heuvel het nu was. Er is immers aan een grafheuvel ook niet zo heel veel te zien. Aan de hand van de kaart vonden we de heuvels. Een heuvel met heide bedekt, meer is het niet. En toch voel je op die plek iets. Maar wat? Ik weet het niet.

Om de wildgroei op het veld in bedwang te houden worden hier Drenthse heideschapen losgelaten . Door het grazen blijft de groei van flora in balans. Echter hebben wij geen schaap gezien hier.  Wel zie je hier en daar een verlaten boom die zo mooi breeduit is gegroeid. Het deed mij soms denken aan bomen in Zuid Afrika waarvan de takken horizontaal vlak boven de grond de ruimte in groeien waardoor een enorme spanwijdte ontstaat.  En dan is het ook echt een enkele boom met daaromheen weer alleen laaggroei. Heide!

Het Ballooërveld was een flink stuk om te wandelen, maar je kreeg er eigenlijk geen genoeg van. Het verveelde niet. Je snuift verleden, je snuift natuur, je snuift schone frisse lucht en graait hier en daar in een berg om te kijken of het uit turf of klei bestaat, schijnt een zaklamp in een hol om te kijken of er nog een verborgen schat of een eng beest in ligt. Zo krabbelt de tocht voort. We waren alles met elkaar al wat uren onderweg. 2 uur 20 minuten richting Assen, hotelletje regelen, schoenen aan, bushalte zoeken, nog even met Bartje op de kiek, met het busje naar Zuidlaren, daar nog even verdwalen en dan een tochtje van bijna 20 kilometer lopen.... Dit tussen acht uur vanmorgen en nu, een uurtje of vijf in de middag... We zagen al een lichte te schemering opkomen. Het is een lange dag. Echt zat zijn we het zeker niet, maar toch maar er ook wel een einde aan komen nu.

Maar goed, wetende dat de kurkentrekker, de fleswijn  en de zak pickleschips op de hotelkamer liggen te wachten doet de de vermoeide voetjes en het vermoeide lijfje vergeten. Niettemin wel tijd om door te lopen. Schemering gaat snel over naar donker en we liepen nog steeds op het uitgestrekte heideveld. Wel met de kerktoren van Rolde ergens in de verte in ons vizier. Eindpunt: nog wel ver, maar in zicht!  Dus we zullen zeker geen uren meer onderweg zijn.

Het laatste stukje Ballooërveld... In de verte zagen we een cirkel van gerangschikte grote Scandinavische (Hunnebed)keien. Mits we ons afvroegen wat dit was,  misschien weer een Hunnebed..., zagen we daarachter een groep koeien staan. Ze zagen er super lief uit. Dus eerst even bij de keien kijken en dan rustig langs de koetjes wandelen.

De Keien bleken een baken te zijn. Er stond op dat Pieterburen 65 kilometer hier vandaag was en de Pietersberg .... vierhondernogiets. Dus 65 kilometer van de bijna 500 hebben we er al op zitten. Hoe leuk.

En dan verder, langs de lieve koeien. Ze waren aan het grazen, maar één had er genoeg van en begon heel rustig te lopen. Terwijl ze ons aankeek liep ze rustig voor ons langs en stak het wandelpad over. Daan maakt nog een grap:  "Daar sta je dan Anne, in je knalroze jas. Rood of roze, dat maakt zo'n beest niets uit".   Tja, daar zeg je wat, stel er staat een stier tussen??  Rustig doorlopen. Een metertje of 50 voor mij zie ik het hek, daar achter is het veilig.

Bertha nummer 2 ging aan de wandel. Op dezelfde wijze als Bertha 1. Rustig, ons aankijkend, liep ze voorbij en stak het wandelpad over. Toen besloot Bertha 3 ook maar te volgen, en vervolgens kwam de halve kudde in beweging.

Mijn gedachte: Ik loop lekker door, het hek bijna in handbereik!

Daans gedachte: O wat lief ik ga even filmen...

Ik zou zeggen, doe je best, ik loop door. En dan hoor ik achter mij een loeiende koe en een stem "Doe normaal joh..." een huppelende Daan komt achterop. Bertha nr... zoveel ging wel met de kudde aan de wandel maar waar haar vriendinnen links gingen, ging deze Bertha rechts. Op Daan af!

Dus ik zeg: Niet meer filmen. Snel fotootje en altijd doorlopen richting hek!

Via dat hek verlieten we het Ballooërveld en kwamen op een asfaltweg. Daar moesten we nog wel even een stukje over lopen maar uiteindelijk linksaf en met een bochtje meelopen waardoor we aan de achterkant van een kerk naast een begraafplaats kwamen. Het was het eindpunt van vandaag en het beginpunt van morgen. 

Inmiddels was het donker en de kerk mooi verlicht. Omringd door de authethieke huizen gaf Rolde een sfeervolle indruk af. 

Aan de voorkant van de kerk schieten we een fotootje en dan pakken we lekker de bus naar Assen waar de kurkentrekker op ons ligt te wachten, samen met het flesje rood. 

Dan gaan we daarna lekker eten, lekker slapen en morgenochtend uitgerust weer op voor hopelijk weer een mooie tocht.