Een omgekeerde start

Etappe 1 Pieterburen - Winsum 12 kilometer

Het weer zag er prachtig uit. Prima wandelweer. Station Groningen is ongeveer een kilometer lopen. We sprongen de stoptrein naar Winsum in en zouden in Winsum de bus naar Pieterburen pakken. We komen er ook achter dat er hier in het hoge noorden best bijzondere namen gebruikt worden. Bavlo, sauwerd... waarbij wij om een of andere reden erg aan zuurkool moeten denken en Daan het niet na kan laten om in moeder kip taal te roepen "Hej, vreet je sauwerd op man, hej hej". Dit gedrag is, bij ons twee onderling volledig normaal en geaccepteerd. Alhoewel wij beseffen dat omringenden soms vraagtekens bij ons mentaal vermogen kunnen zetten. Anyway, wij bescheuren het weer met ons twee en hebben dus de grootste lol. As usual!

Eenmaal in Winsum moesten we ruim een half uur op de bus wachten. Dat hielden we 10 minuten vol. Ook met het oog op de verwachte regen einde dag en het zo geen zin hebben te moeten wachten, besloten wij na enige ja's en nee's, om de eerste etappe omgekeerd te lopen. Dus van Winsum naar Pieterburen. Het was even zoeken naar het startpunt: de Gouden Karper, maar uiteindelijk helpt google maps je een eind op weg. Gewapend met de gids "Pieterpad deel 1" begon hier, in Winsum, rond een uurtje of 1, ons avontuur. 

Op zich ging het eigenlijk best makkelijk. De route staat goed aangegeven met de rood/witte stickers of bordjes en ook vanuit de gids is de beschrijving best nauwkeurig. Af ten toe wel even opletten dat we met ons gekakel er wel erg in houden dat we op de route blijven. Al snel komen we wandelaars tegen met dezelfde gids in de handen. Na verloop van tijd herken je wandelaars al op een kilometer afstand met een zelfde gids in de handen. En allemaal zijn ze aardig, zeggen gedag of maken een praatje. Het ene koppel ratelt hun hele wandelgeschiedenis op, het andere koppel geeft een advies of een tip. Echt super leuk.  Zo kwamen we een stel tegen die vertelden dat ze vanuit Pieterburen eerste naar het wad waren gelopen, ongeveer 6 km van het officiële startpunt, omdat je dan echt van het uiterste puntje van Nederland vertrekt. Dat vonden wij ook wel een goed idee. En dat kunnen wij makkelijk!! Tuuuuurlijk. Wij wel. Draaien ons hand nergens meer voor om. Dus de mensen gaven ons het routekaartje mee zodat wij, eenmaal in Pieterburen ook de weg naar het wad zouden vinden. 

Vanuit Winsum liepen we eerst naar Mensingeweer. Na een aantal kilometers door uitgestrekt landschap waar je grotendeels alleen schapen tegenkomt hadden wij het idee in Mensingeweer wel even ergens op een terras neer te kunnen strijken voor een bak koffie en wellicht een plaspauze. Not. 

Echt schattig dorpje, aantal huizen bijna op twee handen te tellen (bij wijze van), echt oude boerderijtjes en kleine bruggetjes. En... een liefelijk klein kerkje en een molen. Maar verder niets. Ik geloof dat het dorp 4 straten heeft. 

We schieten een foto en lopen door. We lezen dat we door moeten lopen naar Eenrum en verwachten dat dit wel een eindje is. Maar na een kort pad lang een rotonde en wat grasgebied lopen we Eenrum al binnen. Ok, dan hier een bak koffie misschien? Neeeeeee, zit er ook niet in. Een mooi dorp, naar ons idee een beetje het gooi van Groningen. Prachtige huizen,  maar wel uitgestorven. Toch wederom weer een mooi lief kerkje en  mooie oude huisjes. Echter... Die koffie moeten we maar erbij denken. Weer gewoon de benenwagen aanzetten en door kachelen. Het is echt heerlijk en we genieten van alles wat we om ons heen zien. Van weiden, naar bosjes, naar primitieve kleine dorpjes met oude huisjes en heerlijk in de, voor ons gevoel, gezonde buitenlucht.

Van Eenrum moeten we nu door naar Pieterburen. Tussenin ligt niet zoveel. Ja wel natuur. Uitgestrekte landschap waarbij je tot in de verte kan kijken met mooie kleuren die bij weidelandschappen horen. Aan de lucht zien we dat we richting kustlijn lopen. Dat maakt ons eigenlijk heel enthousiast. We voelen ons zo heerlijk, en het woord heerlijk valt ook zeker een keertje of 80.  We voelen ons zo vrij, zo eigen en zo lekker bezig.

We moeten lange, voor een groot deel smalle wegen volgen. Daarna via een kruispunt oversteken en op een wegbewijzering letten die ons naar Pieterburen zal leiden. Als het goed is. Gelukkig vinden we die ook..., 2,5 kilometer tot Pieterburen. Onze magen waren inmiddels wel wat aan het knorren. Daardoor volgde ook al spoedig een gesprek over lekker eten. Ik stelde voor om eventueel naar de drie gezusters te gaan. Nou weet je..., zei daan. Ik zag op het bord staan dat ze daar biefstuk stroganoff hebben. Oooooohhh daar heb ik zo'n zin in. Nou, ik eigenlijk ook wel.  Het eten was verder geen punt van discussie meer. Vanavond bij de drie gezusters biefstuk stroganoff.  En we vervolgende onze weg.

We zijn er bijna. yeeeehhhh, en we weten zeker dat we in Pieterburen vast wel (eindelijk) een bak koffie kunnen krijgen. 

En dan ineens zijn we heel even in de war en klopt de routebeschrijving volgens ons niet. Maar door de storm aan kakelverhalen, want ja, ook na al die uren zijn we nog steeds niet uitgeluld, missen we een wegbewijzering. We moeten natuurlijk opletten dat we in tegengestelde richting lopen. Gelukkig niet al te ver omgelopen, het ging om een klein vierkant blokje waarbij een schelpenpad belopen moest worden over privéterrein waar eigenlijk geen schelp meer te zien was. Niettemin zaten we weer snel op de juiste weg en kwamen wederom op privé akkers terecht waarbij we over krammenakkige houte bruggetjes moesten om de sloten over te komen. Uiteraard moest het klimmetje over de bruggetjes bij ons gepaard gaan met een hoop gebral en een zeer ruime fantasie waarbij we de klim over de Brienenoordbrug minstens gelijkwaardig vonden. Boven op de Brienenoord bekijken we ook het landsschap wat een enorme Zen uitstraalt. Nu werkt dat Zen-gevoel , zolang wij in elkaars buurt zijn, altijd maar even. Maar toch, we beleven het wel degelijk.

Na het oplopen en weer aflopen van, onze,  Brienenoordbrug vervolgen we de weg links terwijl we rechtsaf hadden moeten gaan. Gelukkig weten we ons weer te herstellen en lopen terug. Langzaam aan lopen we Pieterburen binnen. Als eerste treffen we weer een lieflijk klein kerkje aan. De Petruskerk. Echt heel oud met een heel klein oud kerkhofje erbij. Daan en ik hebben allebei iets met kerken dus ook hier gaan wij even naar binnen om te kijken. Een slot wat zwaar valt en wanneer je de kerkdeur opendoet, deze zo hard kraakt dat je bijna niet meer durft te bewegen. Een soort enge film scene waar door een krakende deur een engerd om de hoek komt kijken. Heel zachtjes doe ik de deur weer in het slot. De heerlijk muffe oude kerklucht. Het geeft een bepaalde sfeer die wij kennelijk allebei prettig vinden om even te ervaren. Om de kerk weer uit te willen moet er bijna geweld voor het slot van deur gebruikt worden. Even de angst dat we opgesloten zaten maar met enige kracht lukt het dan toch weer om het gietijzeren slot en de houtendeur te openen en naar buiten te gaan. We lopen een rondje om de kerk en het kerkhof en vervolgen onze weg naar het eindpunt wat officieel het startpunt van het Pieterpad is.

Gelukkig staat er een fietser die ons daar wel even op de kiek zet waarna we gelijk naar het terras van hotel Waddenweelde oplopen om een heerlijke late lunch en drinken te bestellen. 

Het is tegen half vijf wanneer we uitgegeten zijn en een plasbeurt hebben ondergaan. Buienradar zegt dat er om vijf uur regen komt. Wat gaan we doen? Lopen we nog richting het wad, - reminder... weet je nog...., dat konden wij wel... die paar kilometers extra... -  of veranderen we onze plannen. Helaas in tegenstelling tot Rotterdam waar je klakkenloos in het OV springt moet je in deze regio's rekening houden met lijndiensten die eens per uur rijden. drie kwartier naar het wad lopen en ook weer terug zou betekenen dat wij zeker voor half zeven geen bus zouden hebben. En halen we half zeven niet, dan wordt het de bus van half 8. In Groningen terug zijn zou een latertje worden. 

Aangezien de bus net voorbij was gereden en we toch een uur in Pieterburen vastzaten besloten wij een stukje richting wad te lopen en dan na 20 minuten weer terug. Of zoiets.

Vol goede moed, met een beetje opkomende stijfheid in de benen hervatten we de rit met onze benenwagen en gaan op aanraden van een andere wandelaar, die op het terras zat , de eerste straat links. We zien in de verte wel de dijk aan de horizon dus voor ons gevoel is het wad best dichtbij. We lopen een smalle verharde weg op in het vlakke landschap die naar het oneindige lijkt te gaan. Een fietser komt als tegenligger op ons af waarbij wij, gezien de breedte van het pad, genoodzaakt zijn in de berm te springen. Ondertussen begint het te druppelen, maar, zoals we eerder vandaag zeiden, laten we ons niet kisten en lopen stug door. Maar dat druppelen werd echt regenen, en dat regenen werd een complete stortbui. Als ongeleide projectielen waarbij hier en daar wat vloeken door de lucht vlogen rennen we gefrustreerd maar ook gierend van de lach richting een boom. In hoeverre je het een boom kan noemen. Meer een uit de kluiten gewassen struik. Ik, Anne, sta er al onder en roep hard naar Daan: Hier, hier, hier moet je schuilen. Reeds zeiknat, trekken wij de regenjasjes uit onze rugzakken en trekken die aan. Niet dat het veel zin had want drie minuten later, gebukt en schuilend onder een boom waren zelfs de regenjassen doorweekt. De wind waaide frontaal tegen ons aan en waardoor de regen vol in ons lijf werd gegooid. Echt heel nuttig was die boom niet maar we bleven volhouden in de hoop dat we een momentje droogte konden vinden. Die uitspraak "we laten ons niet kisten en we lopen stug door...", die zijn we even vergeten.

Elk moment dat we dachten dat de regen afnam, doken we onder de boom vandaan en eenmaal zes passen gezet begon het weer in quadraat te regenen. Zeker vier keer zijn we opnieuw vloekend onder de boom terug gerend waar de wind de regen frontaal tegen ons aan bleef gooien. Het is dus maar waar je in wil geloven. Waarschijnlijk was stug teruglopen een beter alternatief geweest.

De hele dag droog, maar het laatste kwartier tot op de onderbroek nat geregend. Uiteindelijk zijn we zingend met "singing in the rain" terug gehobbeld om de bus van half zes te halen. Het was vijf uur. 

Vreemd was dat de tijden op het busbordje niet overeenstemden met de OV app. Laten we gelukkig een minuut voor tijd erachter komen dat we bij de halte voor de andere richting stonden. De bus kwam al aanrijden terwijl wij de straat schuin over raceten naar de andere bushalte. Koud en nat werden we naar Winsum gereden waar we wederom door de harde regen naar de trein moesten rennen maar gelukkig een goede aansluiting hadden.  Terug in Groningen, de kamer in, natte kleren uit, heerlijk warme douche waarna we bij de drie gezusters onze biefstuk Stroganoff hebben gegeten met een heerlijk glas wijn en bier. Tijd om naar bed te gaan. En ongelooflijk zin in morgen!